Ralf Bodelier, Financieele Dagblad 26 juni 2021
Afgelopen zondag was het Wereldvluchtelingendag. ‘82 miljoen vluchtelingen in 2020, record aantal mensen onderweg’ meldden vluchtelingenorganisaties. Het is een onderwerp dat me aan het hart gaat. Ik ben voor het loyaal opnemen van migranten en vind het Europese vluchtelingenbeleid een verschrikking. Maar ik heb moeite met die ‘82 miljoen mensen onderweg’.
Enerzijds: volgens vluchtelingenorganisatie MiGreat stierven tussen 1993 en 2020 meer dan 44 duizend mensen in hun poging Europa te bereiken. ‘Kreten van mensen in verdrinkingsnood worden door Europese kustwachten genegeerd’ schrijft MiGreat-directeur Roos Ykema in de Volkskrant. ‘Reddingsboten liggen aan de ketting, de bemanning wordt strafrechtelijk vervolgd. Wie via de landsgrenzen probeert de Europese Unie te bereiken, bevindt zich in levensgevaar: Griekse en Kroatische grenswachten schieten met scherp en gebruiken excessief geweld om mensen tegen te houden.’
Anderzijds: vorig jaar waren géén 82 miljoen mensen ‘onderweg’. Enkele miljoenen sloegen op de vlucht voor conflicten. Veruit de meesten bleven echter in eigen land. Bij die 82 miljoen horen bijvoorbeeld alle Palestijnen uit vluchtelingenkampen in Jordanië of Libanon. Zo is een Palestijns jochie van 10 dat in 1948 in Beirut arriveerde op zijn 83e nog steeds een vluchteling. Ook zijn kinderen en kleinkinderen staan inmiddels op de lijst. Waren er in 1948 750 duizend Palestijnse vluchtelingen, vandaag zijn het er bijna 6 miljoen. Iets dergelijks geldt voor veel Hutu die vluchtten in 1994 en Vietnamezen in 1980.
Geen wonder dat het aantal vluchtelingen elk jaar stijgt. Zelfs al zou er geen enkele oorlog meer zijn, dan nog komen er miljoenen vluchtelingen bij. Want ook de achterkleinkinderen van de gevluchte Palestijnen, Hutu of Vietnamezen worden weer aangemerkt als vluchteling.
Is er een verband tussen de 44 duizend dode vluchtelingen aan de Europese grenzen en de vermeende 82 miljoen van de vluchtelingenorganisaties? Ja dat is er. Wie gelooft dat 82 miljoen mensen ‘onderweg zijn’, slaat de schrik om het hart en roept al snel om dichte grenzen, prikkeldraad en push backs. Wie weet dat het om tienduizenden gaat, denkt eerder aan opvang, medische zorg en inburgeringsprogramma’s.