Ralf Bodelier. Financieele Dagblad, 4 september 2021

Toeristen kom je in Zagreb amper tegen. Die gaan liever naar een resort bij Dubrovnik dan naar deze parel uit het Habsburgse Rijk. Want dat is Zagreb natuurlijk. Het is een stad met even rijk gedecoreerde gebouwen als Praag of Boedapest, met trammetjes die door nauwe straten rommelen, een kabelbaantje naar de bovenstad en een bergmassief dat al dat moois naar het noorden toe afgrenst.

In die bovenstad bevindt zich een klein museum met de integrerende naam ‘Museum van verbroken relaties’. Die relaties zijn voornamelijk liefdesrelaties, maar ook relaties die verbroken werden door de dood. In de vitrines vindt je voorwerpen die feitelijk betekenisloos zijn: een trouwjurk, een oude fiets, een boek, een gloeilamp van 40 watt. Wat die dingen betekenis geeft, zijn de verhaaltjes die ernaast hangen.

De trouwjurk, bijvoorbeeld, werd ooit aangeschaft door een jonge vrouw uit Istanboel. Een week voor het huwelijk werd haar grote liefde opgeblazen tijdens een terroristische aanslag. Ze schonk de jurk aan het museum, samen met haar verhaal. De gloeilamp stond op het punt te worden ingedraaid in Johannesburg. Terwijl een jonge man met het ding op een stoel klom, gaf zijn geliefde hem de bons. Vijf minuten later stond hij op straat, de gloeilamp nog in zijn hand. De vitrine met het Engelse boek ‘Ik kan je slank maken’ is de meest grappige. De tekst begint als volgt ‘Dit boek kreeg ik van mijn ex-verloofde. Moet ik nog meer vertellen?

Het museum laat ons anders denken over onze verbroken relaties. Hulpboeken die je helpen om zo snel mogelijk over de relatie heen te komen zijn in wezen destructief. Dat geldt ook voor therapieën die je leren om je ex zo snel mogelijk te vergeten. Samen met alle pijn vernietigen ze immers ook alle mooie momenten van die oude relatie. En ze gaan ervan uit dat je een slachtoffer bent dat geholpen moet worden.

Het Museum bepleit een constructieve benadering. Wie een object met bijbehorend verhaal inlevert, is geen slachtoffer maar een schepper van iets nieuws. Je bewerkt je persoonlijk verdriet tot een tekst voor het grote publiek. Je plaatst je verdriet in een context van verhalen uit de hele wereld. En je neemt het initiatief weer in eigen handen.