Ralf Bodelier, Financieele Dagblad, 5 februari 2022
In 1972 publiceerde de Club van Rome zijn beruchte rapport ‘Grenzen aan de groei’. De 250 pagina’s alarmisme haalden wereldwijd de voorpagina’s. Vervolgens vergruisden ze ons vertrouwen in de vooruitgang en in onszelf. Tot ’72 koesterden we nog de gedachte dat onze invloed op planeet aarde heilzaam was, door Grenzen aan de Groei sloeg de sfeer om. Plots raakten we ervan overtuigd dat we met enorme milieuproblemen worstelden en dat planetaire schaarste onvermijdelijk was.
De Club van Rome voorspelde een catastrofe die schreeuwde om een revolutie. En die luidde: we moeten per direct grenzen stellen aan de economische groei. In de groene beweging die rond die tijd ontstond zou deze gedachte leidend worden. Daarbuiten kreeg hij weinig navolging. Gelukkig maar. Want dankzij de forse economische groei van de afgelopen vijftig jaar, daalde het wereldwijde percentage mensen in extreme armoede van vier op de tien naar een op de tien.
Stierf in 1972 nog één op de zeven kinderen, vandaag is het één op de 25. Sinds 1972 steeg de levensverwachting in India met maar liefst twintig jaar. En kreeg de gemiddelde moeder in Zuid-Afrika toen nog zes kinderen, nu gaat het richting de twee. Bovendien gaan die kinderen allemaal naar school. De vooruitgang sinds ‘Grenzen aan de groei’ is ronduit spectaculair. En ook al heeft elke succes veel vaders, wanneer het om vooruitgang gaat, dan is een grenzeloze groei de meest potente.
Bovendien had de Club van Rome het fundamenteel fout. Haar belangrijkste stelling was dat de meest relevante grondstoffen snel uitgeput zouden raken. Goud in 1981, kwik in 1985, zink in 1990, aardgas in 1994, enzovoorts. Rond 2015 zou ook de daling inzetten van onze mondiale voedselproductie. Niets daarvan kwam uit. Al deze grondstoffen zijn er nog, ze zijn er bovendien in ruime hoeveelheden. Ook produceerden we nog nooit zoveel voedsel. Vanzelfsprekend zijn we er nog lang niet. Want miljarden mensen beschikken nog steeds niet over voldoende geld om gezond te eten. Maar welke oplossing we ook bedenken om dit probleem op te lossen, economische groei is en blijft de onverbiddelijke voorwaarde.