Er zijn meer dan voldoende redenen om geen cent over te maken naar giro 555 voor Somalië. Ralf Bodelier houdt er zeven tegen het licht. [Wegenerkranten]

.

1. Somalische extremisten zijn zélf schuld aan de honger in hun regio.

Klopt. Somalië ligt aan een van de belangrijkste handelsroutes ter wereld. Was Somalië een democratische rechtsstaat met een liberale economie, dan zou het land net zo welvarend zijn als succesnummers Zuid-Afrika of Hong Kong. Maar Somalië is geen liberale democratie. Helaas is Somalië in handen van de radicale Al-Sjabaab. Niet alleen houden zij de onderontwikkeling van het land in stand, mogelijk vergrijpt Al-Sjabaab zich ook aan de noodhulp. De meeste Somaliërs kiezen niet voor Al-Sjabaab. De miljoenen hongerigen zijn slachtoffers van de moslimextremisten, van de droogte en de rampzalige geschiedenis van hun land.

.

2. Het wordt toch niets meer met Afrika.

Klopt niet. Afrika doet het steeds beter. Terwijl de westerse economieën kwakkelen, groeien de Afrikaanse met gemiddeld zeven procent. Zes van de tien economisch snelst groeiende landen ter wereld liggen in Afrika. En dat zijn landen die in de jaren ’90 nog leden onder burgeroorlogen en faillissement: Angola, Ethiopië, Mozambique, Nigeria, Tsjaad en Rwanda. De levensverwachting van Afrikanen stijgt, het onderwijs en de gezondheidszorg verbeteren en Afrika produceert meer voedsel dan ooit. Is de 21^e eeuw de eeuw van China, de 22^eeeuw wordt de eeuw van Afrika.

.

3. In Afrika voeren ze alleen maar oorlog.

Onzin. Tússen Afrikaanse landen wordt niet één oorlog meer uitgevochten. Het aantal gewelddadige conflicten daalde in twintig jaar van 25 naar vijf: Somalië, Darfur (Soedan), de Niger Delta (Nigeria), Oost-Congo en natuurlijk Libië. Vandaag spelen de meeste gewapende conflicten zich af in Azië. In Afghanistan, in Pakistan, op de grens van Pakistan en India –Kasjmir-, in Syrië, in Jemen, op de Kaukasus, in Palestina, op de Filippijnen, in Irak, op het grensgebied van Irak, Syrië en Turkije –Koerdistan- en tussen Noord- en Zuid Korea. Vergeleken met Azië, is Afrika een oase van rust en vrede.

.

4. We gaven zoveel hulp. En toch is er weer honger in Afrika.

Ja, helaas. En wie wel eens over de immense zandbak vloog die we de ‘Hoorn van Afrika’ noemen, weet dat het niet de laatste keer zal zijn. Het uiterste noordoosten van Afrika is erg heet, droog en onherbergzaam. De klimaatverandering maakt het er niet beter op. Maar er wonen wel vijftien miljoen mensen. En zolang in Somalië griezelige clubs als Al-Sjabaab de dienst uitmaken, zal de ellende nog wel een tijdje voortduren.

Zoveel hulp geven we overigens niet aan Afrika. Terwijl de gemiddelde Irakees mag reken op 280 euro hulpgeld per jaar, en de gemiddelde Palestijn op 240 euro, moet de gemiddelde Afrikaan het doen met 20 euro per jaar. Dat zijn vijf cent per dag.

.

5. Ik ben tegen ontwikkelingshulp.

Dat is erg jammer. Ondanks het lage bedrag verricht ontwikkelingshulp wonderen, ook al gaat er vaak iets fout. Ontwikkelingshulp maakte in Azië de Groene Revolutie mogelijk, waardoor daar steeds minder hongersnoden voorkomen. Ontwikkelingshulp dringt de aidsepidemie in Afrika fors terug. Met ontwikkelingshulp konden landen als Korea, Japan en Taiwan uitgroeien tot economische tijgers. Mede dankzij ontwikkelingshulp gaat nu meer dan zeventig procent van alle Afrikaanse kinderen naar school en zijn ziektes als pokken en polio uitgeroeid. Ook Nederland was in de naoorlogse jaren een ontwikkelingsland. Ook de Marshallhulp was ontwikkelingshulp.

.

6. Maar hulp kan de armoede niet oplossen.

Dat is waar. Armoede los je alleen op met economische groei en met een overheid die iedereen van die groei laat profiteren. Voor economische groei zijn investeerders nodig. Die komen alleen wanneer vrede heerst. En wanneer het land een functionerende rechtstaat is, liefst aangevuld met een liberale democratie. Zo’n rechtsstaat is niet mogelijk zonder goed onderwezen jonge mensen, een functionerende gezondheidszorg en een fatsoenlijke infrastructuur. Ontwikkelingshulp kan daar aan bijdragen. Ook worden met hulpgelden rechters opgeleid, anti-corruptiebureau’s ingericht en belastingdiensten opgezet. Geen wonder dat de conservatieve Britse regering van David Cameron overal op bezuinigt, behalve op de hulp. Volgens de Britse regering is ‘ontwikkelingssamenwerking een van de beste investeringen die Engeland kan doen.’

.

7. Er wordt vandaag zoveel gevraagd, ik kan toch niet blijven geven?

Waarschijnlijk kunt u dat wel. Zolang u mobiel telefoneert, op vakantie gaat en de Tilburgse kermis bezoekt, kunt u ook geld vrijmaken om medemensen in erbarmelijke omstandigheden te helpen. Overweeg om een persoonlijk hulppotje in te richten. Stop elke maand vijf, vijftien of misschien wel honderd euro in een sigarenkistje. Daar kunt u uit putten wanneer in Haïti een aardbeving plaatsvindt, in Somalië honger uitbreekt en een collectant van de Nierstichting of Jantje Beton voor de deur staat. We wonen nu eenmaal in één wereld. En we zullen het samen moeten zien te redden.

.