Wie wel eens door Midden-Europa wandelde, zal het ongetwijfeld herkennen. De meeste dorpen, of ze nu in Servie, Kroatië of Hongarije liggen, lijken op elkaar. Door al die dorpen loopt een tweebaansweg. Ter weerszijde daarvan liggen brede grasstroken, met daarin een afwateringsgeul, wat struiken en altijd een brandkraan. En parallel aan die stroken slingeren dan weer brokkelig geasfalteerde paadjes. Deze lopen pal langs de woningen en daarmee ook langs de onvermijdelijke afrasteringen die deze huizen met elkaar verbinden.

Die afrasteringen zijn meer dan anderhalve meter hoog en hebben een poort die altijd gesloten is. Wil je iemand bezoeken, dan zul je door de poort heen moeten. Want de ingang van de woningen ligt doorgaans aan de achterkant. Maar dan wacht je een forse barrière. En dat is de hond. Want elk huishouden heeft zo’n beest.

Soms zijn het kleine, driftige exemplaren. Wanneer ik er met mijn rugzak voorbij loop, scheren ze razend langs de hekken Veel vaker zijn het forse exemplaren. Duitse Herders, Amerikaanse pitbulls en Rottweilers. Luid blaffend en met ontblote tanden springen ze tegen de afrasteringen omhoog. Telkens wanneer zo’n hond omhoog kolkt, hoop ik maar dat het dier er niet over of door het hek schiet. Alsof in elk tuin iemand staat die een doorgeladen Kalasjnikov op me richt. Dat de bewoners van die huizen zo’n beest houden, laat maar een verklaring toe. De midden-Europeaan is doodsbang voor vreemdelingen en wil er zeker geen op zijn erf.

Maar er is nog iets dat me opvalt. Wanneer ik van een aantal honden een foto wil maken, wanneer ik plotseling stil blijf staan en mijn telefoon tevoorschijn haal, dan binden ze in. Sommigen stoppen met blaffen en kijken verbaasd naar de oude man die zijn pas inhoudt en naar hen toebuigt. Andere deinzen terug. Weer andere rennen met de staart tussen hun benen van me vandaan.
Nee, ik zou het experiment niet aandurven om bij zo’n pitbull of Rottweiler daadwerkelijk de poort te openen. Maar dit gedrag verbaast me. Wanneer ik probeer om ook dit te duiden, dan kan ik weinig anders dan constateren dat deze honden al net zo angstig zijn voor vreemdelingen dan hun eigenaren.