Het optreden van Israël in Gaza en Libanon blijft ons choqueren. Maar laten we Israëls vijanden niet uit het oog verliezen. Hun vijanden zijn ook onze vijanden, schrijft Ralf Bodelier

Ralf Bodelier, Dagblad Trouw, zaterdag 28 september 2024

Binnenkort herdenken we 7 oktober, de aanslag door Hamas op het zuiden van Israël. De dag waarop extreme islamisten op gruwelijke wijze meer dan duizend onschuldige mensen vermoordden. Een aanslag die werd gevolgd door een afschuwelijke oorlog met inmiddels tienduizenden al even onschuldige doden in Gaza en honderden in Libanon.

Talrijk zijn de vreselijke beelden van verminkte en dode kinderen die onder puin vandaan worden gehaald. Er valt dan ook veel tegen Israël in te brengen. In de regering Netanyahu zitten bloeddorstige halvegaren, de premier zelf wordt ervan verdacht uit eigenbelang de oorlog te rekken en elk burgerslachtoffer dat in Gaza valt is er een teveel.

Ring van vuur om Israël
Daar staat echter heel wat tegenover. En dat lijken we allengs uit het oog te verliezen. Israël viel niet uit hobbyisme Gaza en Libanon binnen. Israël voert niet uit verveling acties uit op de Westbank. De Israëlische luchtmacht bombardeert niet uit wellust militaire installaties in Syrië en Yemen. Israël doet dit omdat op 7 oktober onomstotelijk duidelijk werd hoe gevaarlijk de vijanden van Israël inmiddels zijn.

In het Westen kregen we het maar amper mee. Maar in de afgelopen jaren ontstond een ring van vuur om Israël. Die ring werd gelegd door Iran. Het regime in Teheran bouwde in het zuiden van Libanon niet alleen Hezbollah op. Iran financiert en bewapent ook Hamas in Gaza, de Houthi’s in Jemen en allerlei milities op de Westbank, in Irak en in Syrië.

Doorlopend wordt Israël vanuit deze ring van vuur op de korrel genomen. Dat er in Israël niet veel meer slachtoffers vallen, is louter te danken aan het feit dat het land zijn bewoners goed beschermt. Dat doet het met snelle evacuaties, talloze schuilkelders en een uiterst gemotiveerd leger.

Kwestie van zelfbehoud
Dat leger faalde in de aanloop naar 7 oktober, een fout die Israël niet snel meer zal maken. Dit falen is ook de reden om na Hamas nu ook Hezbollah aan te pakken; de terreurbeweging die afgelopen jaar meer dan negenduizend van zijn 150 duizend raketten op Israël afvuurde. Israël wenst niet af te wachten tot Hezbollah de rest van zijn arsenaal richting zuiden stuurt.

Zowel de invallen in Libanon en Gaza, als de militaire acties in Jemen, Syrië en op de Westbank, zijn dan ook een kwestie van zelfbehoud en, in mijn ogen, volledig verdedigbaar. Wat overigens niet geldt voor de nederzettingenpolitiek op de Westbank, het vernietigen van de infrastructuur in de Gazastrip en het mogelijk plegen van oorlogsmisdaden in de Palestijnse gebieden.

Het doel van de Iraanse ring van vuur is duidelijk. Iran wil Israël van de kaart vegen. Met de problemen van de Palestijnen heeft dit weinig van doen. Iran komt niet op voor de bewoners van Ramallah of Jenin, Iran interesseert zich niet voor de afgrendeling van Gaza, Iran laat het lot van de Palestijnen Siberisch. Iran is dan ook niet voor een twee-statenoplossing, waarbij Israël en Palestina naast elkaar bestaan. Zo’n oplossing veronderstelt immers dat Israël blijft bestaan.

‘Kleine satan’
Voor Teheran is Israël simpelweg een vooruitgeschoven post van de westerse wereld. Israël is de ‘kleine satan’. De werkelijke vijand van Iran, dat zijn wij. Dat zijn Europa en de Verenigde Staten, de ‘grote satan’. Het Iraanse regime gruwt niet alleen van de democratie, de discotheken en de tolerantie voor LHBT+ in Israël. Het gruwt ook van onze vrijheid van meningsuiting, van onze opvattingen over gelijkheid tussen vrouwen en mannen, van onze seksuele vrijheid, ons plezier aan consumeren, onze soepele omgang met alcohol en drugs.

Het griezelt van onze muziek, onze films, onze mode. Ayatollah Khomeini, de leider van de Iraanse Revolutie, meende dat Israël werd ‘gesticht als onderdeel van een satanisch plan van het Westen om de islamitische wereld te overheersen’. Daarbij beseft het Iraans regime maar al te goed dat een groot deel van zijn eigen bevolking deze westerse waarden evenzeer aanhangt. Naast zijn strijd tegen Israël en het westen, strijdt het ook tegen de eigen, Iraanse bevolking.

Primaire agressor
Na een jaar oorlog in Israël, lijkt het erop dat wij dit alles niet meer scherp op ons netvlies hebben. Het lijkt erop dat we door het vele bloed in Gaza en Libanon, Israël als primaire agressor zijn gaan zien. We beginnen te vergeten dat de grootste vijand van Israël ook een van onze grootste vijanden is. Het is goed om daar tijdens de herdenking van 7 oktober weer eens bij stil te staan.