Ralf Bodelier, Financieele Dagblad, 30 oktober 2021
Deze week ben ik kloosterling. In de abdij van Windberg, bijna 900 jaar oud en diep in de Beierse heuvels. Hier leven 17 broeders Norbertijnen en ik ben hier om te schrijven. Verder leef ik met de mannen mee. Om half acht ‘s ochtends schuif ik aan voor de Lauden, om twaalf uur voor de Sext en om zes uur voor de Vespers. Halverwege het ochtend- en avondgebed wordt gemediteerd. Tijdens de maaltijden maak ik kennis met de gemeenschap en gastvrij nemen de Norbertijnen me in hun midden op.
Drie keer bidden per dag is veel, zeker voor iemand die ongelovig is. Toch bevalt het me. Niet alleen vind ik het prettig om de psalmen, hymnen en kantieken mee te zingen, vaak ontroeren ze me ook. Zeker wanneer ze subtiele begeleiding krijgen van het orgel en de klokken beieren. Het doet me ook goed dat de dag zo gestructureerd is. Dat je om zeven uur een reden hebt om uit je bed te komen. En dat je om zes uur je werkzaamheden afrondt omdat de broeders op je wachten. Tijdens de meditaties zit je met zijn allen te zwijgen, zonder laptop, telefoon of tv terwijl je je gedachten de vrije loop laat. Waarom doe ik zoiets ook niet thuis? Waarom schakel ik mezelf nooit even uit?
Elke dienst leest een broeder een korte levensbeschrijving van een overleden medebroeder. De man kan onlangs gestorven zijn, maar ook in de 17e of 14e eeuw. Zijn naam wordt genoemd en hij wordt weer in de herinnering geroepen. Even staat hij op uit de dood. Wanneer denk ik, denken wij, eigenlijk nog aan onze doden? Aan hen die ooit belangrijk voor ons waren? Op wie wij voortbouwen? Wanneer nemen wij hun namen nog eens in de mond en vertellen we elkaar wat zij voor ons en voor anderen hebben betekend?
De Norbertijnen hebben een lijfspreuk. En die luidt ‘tot elk goed werk bereid’. In de abdij vind je folders over cursussen voor vrijwilligers die werken in een hospice en over ontwikkelingshulp en inzet voor mensen in Senegal of op Madagaskar. Zelf werken de broeders als pastores in parochies, gevangenissen of in het leger. Het leven van Norbertijnen staat in het teken van hun medemensen. En ik vraag me af: moet ik niet veel vaker het klooster in? Kunnen we niet heel veel leren van de monniken?
Ralf Bodelier is filosoof