Ralf Bodelier, Financieel Dagblad 12 september 2020

In Antakya, vlak bij de grens met Syrië, zag ik ze voor het eerst. Enorme honden, prominent op straat. Honden die met twee, drie tegelijk rondbanjeren. Honden die lui onder bomen in parken lagen, honden slapend in portieken van banken, winkels, politiebureaus en zelfs ziekenhuizen. Grote honden, sterke honden, honden met dikke vachten, lome honden, kwispelende honden, honden die smachtend naar je kijken wanneer je hen aandacht geeft. En vooral: honden die niet blaffen, niet grommen en al helemaal niet naar je bijten. Turkse straathonden zijn opmerkelijk vriendelijk.

Inmiddels ben ik gearriveerd in Istanboel, duizend kilometer verderop, en die honden zijn er nog steeds. Ik merk dat ze in niets lijken op straathonden in andere landen. Daar zijn alle straathonden ongeveer even groot, ze hebben dezelfde korte haren en dezelfde grauwe kleur. Terwijl de wereldwijde straathond het product is van eeuwenlange rasvermenging, herken je in de Turkse straathond nog de Mastiff, de Labrador of de Newfoundlander.

Rondvragend leer ik dat grote huishonden in de jaren ´80 plots in de mode kwamen maar dat hun eigenaars hen al snel weer op straat zetten. In de jaren ´90 reageerde de Turkse overheid op de snel groeiende hondenpopulatie met het vergiftigen van de dieren. Hun pijnlijke dood leidde tot een golf van verontwaardiging. Een volgende strategie was het oppakken van de straathonden om hen in verafgelegen bossen weer vrij te laten. Het gevolg waren roedels verwilderde dieren, vaak besmet met rabiës.

Vandaag zorgen gemeenten voor hun honden. Hier in Istanboel lopen naar schatting 125 duizend straathonden rond. Veruit de meesten zijn door gemeentewerkers ooit verdoofd en van straat gehaald, om door dierenartsen te worden gesteriliseerd, gevaccineerd en behandeld tegen mogelijke kwalen. Voorzien van een kleurig label in hun rechteroor worden ze vervolgens weer teruggebracht naar de plaats waar ze werden gevonden.

Bijna een op de drie honden is inmiddels weer opgenomen door een familie of dient op een bedrijf als waakhond. Voor de rest wordt gezorgd door de buurt. Soms wandelt een hond kwispelend een kilometer met me mee, om vervolgens weer terug te keren naar de plek waar Istanboellers water en voedsel voor hem hebben neergezet.