Ralf Bodelier. Financieele Dagblad, 25 december 2021

Ik ben gearriveerd. Voor twee nachten neem ik mijn intrek in de jeugdherberg van Bouillon met uitzicht op Godfrieds burcht. De volgende dag zal ik het kasteel bezoeken. Dan is mijn Omgekeerde Kruistocht ten einde.

De laatste etappe, wandelend door de mistige Ardennen, luister ik naar Radio1. Bijna hebben we een nieuwe regering. De ministers en staatsecretarissen worden nu bij elkaar gezocht. Ik begrijp dat dat zo gemakkelijk nog niet is. Wie bij ons zijn politieke nek uitsteekt, wordt al snel zo vernederd, beledigd en door de stront gehaald, dat hij of zij zich wel tien keer bedenkt om ja te zeggen tegen een telefoontje van Rutte.

Volgens schrijver Adriaan van Dis staan Nederlanders bekend om hun ‘schandelijke onbeschoftheid’. En na een half jaar wandelen door Oost- en Midden-Europa kan ik dat beamen. Elders, in Kroatië, Oostenrijk of Duitsland, is hoffelijkheid de norm. Hoffelijkheid is dan wel leeg van binnen, maar ze maakt onze omgang werkbaar en aangenaam. Daarom verkiezen wijze mensen hoffelijkheid boven onbeschoftheid.

In de jeugdherberg van Bouillon lijk ik de enige gast. Tot na middernacht de deuren van de hel opengaan. Brullend en met luidsprekers op vol volume arriveert de Delftsche Studenten Motorclub. Een ‘ondervereniging’ van het Delftsch Studentencorps dat een ‘MidWinterRit’ organiseert. ‘Drie dagen scheuren over de bergweggetjes van de Ardennen’.

’s Nachts houdt hun dronken geschreeuw mij uren uit de slaap. ’s Ochtends is de keurige jeugdherberg veranderd in een varkensstal. In de wc-potten liggen bierblikjes en de gangen zijn bezaaid met afval. In de ontbijtzaal is het koud want de studenten zetten tijdens hun afterparty alle ramen open. Voor mijn tweede nacht geeft de manager mij een kamer buiten het gebouw.

De tweede ochtend tref ik het personeel in tranen. De vloeren zijn dik van het bier, de wc’s verstopt onder de troep. Op weg naar Nederland mailt de directeur. Hij biedt zijn excuses aan voor ‘de zeer respectloze groep met gebrek aan goede manieren’ en stort mijn overnachtingen terug. Hij laat weten dat de club op de zwarte lijst komt en zal worden vervolgd voor vandalisme. De directeur weet natuurlijk dat ook ik Nederlander ben, maar daarover geen woord. Wat zal ik Europa missen.